Laos....
Goed, tijd voor een update. Na een aantal dagen in Luang Prabang te hebben gezeten werd het tijd om onze reis te vervolgen. In luang prabang hebben we nog een uitstapje gemaakt naar een grot (weer vier uur op een boot) en naar een waterval.
Nou hadden in Laos kunnen kiezen voor een route die duizenden andere backpackers ook genomen hadden. Maar dit lag natuurlijk te veel voor de hand. Onze reis zou naar het noorden gaan naar het plaatsje Nong Khiaw. We hadden twee opties, of in vier uur met de bus of in 8 uur met de boot. Juist we kozen voor de boot. Als je bij de pier (lees uitgegraven trap naar de oever) staat te wachten op jouw boot, geloof je natuurlijk niet meteen dat het toch echt dat hele kleine, zeer oncomfortabele bootje is waar je met drie man in past. De omgeving was fantastisch mooi vanaf de boot, maar 8 uur op een houten stoeltje van 20 cm hoogte was toch wat lang... Maar goed we kwamen aan in een idyllisch plekje en dan vergeet je de reis snel. Aldaar een top hostel gevonden in een bamboe huisje. We hebben hier al snel vrienden gemaakt met een locale jongen die ons meenam naar de grotten waar zijn moeder en grootouders 11 jaar lang in hebben moeten leven tijdens de secret war.
Laos heeft namelijk de twijfelachtige eer het meest gebombardeerde land op aarde te zijn en de gevolgen hiervan zijn in het noorden goed zichtbaar. De tijd heeft er 50 jaar stil gestaan en het is heel wijs om niet buiten de paden te lopen. De amerikanen hebben hier de geheime oorlog gevoerd in de jaren 60 en 70 om het communisme de kop in te drukken. Het is ongeloofelijk dat ondanks alle ellende de Lao people nog zo vriendelijk en positief zijn tegen westerlingen. Gelukkig is het helemaal goedgekomen met het land; het is nu een democratie waar de inwoners de keuze hebben uit... 1 partij.
Na twee dagen zouden we verder trekken naar het oosten omdaar de grens naar vietnam over te steken. Dit hebben we twee dagen uit moeten stellen omdat arme Sanne het Lao voedsel niet meer kon verdragen. Twee dagen later toch vertrokken. Wij als avonturiers en zeer ervaren backpackers vonden dat het wel mogelijk moest zijn om een grens overgang te proberen waarvan niemand wist hoe het vervoer ernaar was en of hij open was. Het begon met wachten op de bus, die ergens tussen 21.00 en 23.00 zou komen, die kwam dus om 23.00. De reistijd; volledig afhankelijk van de chauffeur. We hadden de meest langzame dus dat was 14 uur afzien in een bus met de locals en heel veel spullen onder/op/tussen de stoelen. Na deze zeer "comfortabele" reis kwamen we aan in Sam Neu, de hoofdstad van de noordelijke provincie. Hier bleken nog 6 backpackers te zijn (de enige in de hele stad) met dezelfde plannen. De volgende ochtend samen een "bus" (lees truck met een bankje) naar de grens genomen. Na drie uur aangekomen en... hij was open! Gelukkig hadden we onze visa al geregeld want dat was de enige mogelijkheid om er overheen te komen. In Vietnam aangekomen bleek er geen rechtstreekse bus naar Hanoi te zijn. Maar met een omweg en een andere busreis van 9 uur, die echt heel mooi was, zijn we dan toch aangekomen in Hanoi. Wel heel vreemd om van een land waar je ongeveer afgesloten was van de buitenwereld, weer midden in een booming stad te staan met alle gemakken (dus ook internet en mobiel)! We zijn dus weer bereikbaar!
Nou we gaan eens even kijken wat we hier aan trips en andere activiteiten kunnen doen. Vanavond zullen we even wat foto's uploaden.
Veel liefs,
Sanne en Jess
Nou hadden in Laos kunnen kiezen voor een route die duizenden andere backpackers ook genomen hadden. Maar dit lag natuurlijk te veel voor de hand. Onze reis zou naar het noorden gaan naar het plaatsje Nong Khiaw. We hadden twee opties, of in vier uur met de bus of in 8 uur met de boot. Juist we kozen voor de boot. Als je bij de pier (lees uitgegraven trap naar de oever) staat te wachten op jouw boot, geloof je natuurlijk niet meteen dat het toch echt dat hele kleine, zeer oncomfortabele bootje is waar je met drie man in past. De omgeving was fantastisch mooi vanaf de boot, maar 8 uur op een houten stoeltje van 20 cm hoogte was toch wat lang... Maar goed we kwamen aan in een idyllisch plekje en dan vergeet je de reis snel. Aldaar een top hostel gevonden in een bamboe huisje. We hebben hier al snel vrienden gemaakt met een locale jongen die ons meenam naar de grotten waar zijn moeder en grootouders 11 jaar lang in hebben moeten leven tijdens de secret war.
Laos heeft namelijk de twijfelachtige eer het meest gebombardeerde land op aarde te zijn en de gevolgen hiervan zijn in het noorden goed zichtbaar. De tijd heeft er 50 jaar stil gestaan en het is heel wijs om niet buiten de paden te lopen. De amerikanen hebben hier de geheime oorlog gevoerd in de jaren 60 en 70 om het communisme de kop in te drukken. Het is ongeloofelijk dat ondanks alle ellende de Lao people nog zo vriendelijk en positief zijn tegen westerlingen. Gelukkig is het helemaal goedgekomen met het land; het is nu een democratie waar de inwoners de keuze hebben uit... 1 partij.
Na twee dagen zouden we verder trekken naar het oosten omdaar de grens naar vietnam over te steken. Dit hebben we twee dagen uit moeten stellen omdat arme Sanne het Lao voedsel niet meer kon verdragen. Twee dagen later toch vertrokken. Wij als avonturiers en zeer ervaren backpackers vonden dat het wel mogelijk moest zijn om een grens overgang te proberen waarvan niemand wist hoe het vervoer ernaar was en of hij open was. Het begon met wachten op de bus, die ergens tussen 21.00 en 23.00 zou komen, die kwam dus om 23.00. De reistijd; volledig afhankelijk van de chauffeur. We hadden de meest langzame dus dat was 14 uur afzien in een bus met de locals en heel veel spullen onder/op/tussen de stoelen. Na deze zeer "comfortabele" reis kwamen we aan in Sam Neu, de hoofdstad van de noordelijke provincie. Hier bleken nog 6 backpackers te zijn (de enige in de hele stad) met dezelfde plannen. De volgende ochtend samen een "bus" (lees truck met een bankje) naar de grens genomen. Na drie uur aangekomen en... hij was open! Gelukkig hadden we onze visa al geregeld want dat was de enige mogelijkheid om er overheen te komen. In Vietnam aangekomen bleek er geen rechtstreekse bus naar Hanoi te zijn. Maar met een omweg en een andere busreis van 9 uur, die echt heel mooi was, zijn we dan toch aangekomen in Hanoi. Wel heel vreemd om van een land waar je ongeveer afgesloten was van de buitenwereld, weer midden in een booming stad te staan met alle gemakken (dus ook internet en mobiel)! We zijn dus weer bereikbaar!
Nou we gaan eens even kijken wat we hier aan trips en andere activiteiten kunnen doen. Vanavond zullen we even wat foto's uploaden.
Veel liefs,
Sanne en Jess
posted by Jess at 4:04 AM
2 Comments:
jezus meiden wat hebben jullie al veel gedaan en meegemaakt ben stinkend jaloers!!!! Vooral dat zwemmen op een olifant hoe fantastisch is dat??!!!
Heb nu al zin in die dertig dia avonden die we onder het genot van wat alcoholische versnapperingen zullen gaan krijgen ;O)
dikke kus
Sophie
joehoeoeeooeeoeoe! wij zijn even met ons brakke hoofd jullie mooie verhalen aan het lezen!
de borrel van Lon was sssssssssssssssssssssuper!!!!
we hebben jullie wel gemist hoor! doeiiiiiii xxx
Lonnie, Soof en Cris
Post a Comment
<< Home